Jest taka teoria, że w każdym z nas drzemie anioł. Mówimy przecież o anielskiej naturze, aniele nie człowieku, anielskim spokoju.
Czemu ludzie tak lubią anioły?
W archetypie, czyli w pierwotnej świadomości, która pozwala nam rozumieć to, co niedefiniowalne: miłość, zazdrość, smutek, radość – anioł został utrwalony, jako uosobienie cech ponadludzkich: niezwykłego spokoju, wszechmiłości, opanowania, czucia, wrażliwości, ale przede wszystkim DUSZY.
Anioł to ludzkie priorytety. U jednych Anioł wrażliwości, u innych Anioł samotności, odwagi, a chyba przede wszystkim Anioł prawdy.
Anioł jest symbolem, można powiedzieć, doskonałości, tej samej, do której chyba każdy dąży. Dlatego też je lubimy. Tak naprawdę każdy z nas nosi w sobie anioła, tylko, że często je zabijamy…
Ten temat bardzo mocno dotyka sprawy indywidualności. Bycie człowiekiem dobrym nie jest niestety rzeczą najprostszą. Wszystko wiąże się z tym, że niewielu ludzi potrafi ze spokojem i przyjaźnią spojrzeć na kogoś od siebie lepszego; niewielu potrafi od takiej osoby uczyć się, jak samemu być lepszym. Życie to potok szarej Masy. Dopóki w masie tej nie zaistnieje anioł (oczywiście, to spora przenośnia), owej Masie jest dobrze w swojej szarości. Gdy jednak Masa zauważy, że wśród nich jest anioł, zaczyna się robić niedobrze. Masa orientuje się wtedy, że w tej ponurej i obojętnej, a przy tym kulejącej intelektualnie, sprowadzonej do poziomu chodnika, radośnie hipokryzującej gawiedzi, w której żyje, jest jednak ktoś, kto jest lepszy. Lepszy. Po prostu. Że ten ktoś potrafi być dobry, kiedy inni sobie to odpuszczą, bo nie mają czasu. Widzą, że jest istota, która umie zachować wzniosłe wartości w sercu i dochować im wierności, która umie wyłamać się z tłumu. I to Masę boli. To Masę kłuje w oczy. Bo Masa tak nie umie. Bo pojedyncze jej jednostki za bardzo obawiają się reakcji całości. Oto dlaczego zabijamy w sobie anioły. Ze strachu. Nie tak wyraźnego i paraliżującego, jak w obliczu zagrożenia. To strach daleko głębszy, a do tego okropniejszy i trudniejszy do zwalczenia, bo skrywający się w zaciszu duszy i czekający w utajeniu. A szare jednostki żyjące w Masie mają wrażenie, że jeśli skutecznie zwalczą anioła w sobie, wtedy anioł, który tak ich razi, pozostanie osamotniony i nie da sobie rady. Nie dostanie pożywki dla swojej działalności, owoc jego wyższości nie zakwitnie w nikim innym i nie stanie się powodem jeszcze większego wstydu za to, że dana jednostka nie ma odwagi być podobną.
Dlatego tak chętnie otaczamy się wizerunkami aniołów, z lubością podziwiamy ich doskonałość, bo to jest bezpieczniejsze niż manifestowanie swojej własnej anielskości.
Piotr (zweryfikowany) –
Trafność Pani diagnozy na podstawie zdjęcia jest zadziwiająca.
Jestem pod ogromnym wrażeniem.
Magdalena –
Kiedy człowiek jest szczęśliwszy, to inni także to dostrzegają.
To co najbardziej zmieniło się już od momentu sesji z Panią Agnieszką Orzechowską to ogromna poprawa mojego ogólnego samopoczucia, podejścia do życia, postrzegania samej siebie. Umiem cieszyć się z każdego dnia. Jestem stale uśmiechnięta — w pracy pytają jakie dopalacze biorę :).
Staram się nie przejmować drobnymi niepowodzeniami. Realizuję swoje marzenia i otwarcie mówię, że jestem dumna z tego czego w ostatnim czasie dokonałam – nigdy wcześniej nie powtarzałam sobie tego, teraz często. Powoli także staję się pewniejsza siebie (jako pełniąca obowiązki dyrektora potrafię przeprowadzić trudną rozmowę z pracownikami, bez uszczerbku dla własnego samopoczucia).
Wiele rzeczy się pozmieniało na lepsze.
Mariusz –
Mama powiedziała że czuje się lepiej i że nie może się doczekać kolejnej sesji, musiała Pani włożyć w to dużo energii, dziękujemy.
Katarzyna (zweryfikowany) –
Terapia z Panią Agnieszką Orzechowską dała mi siłę, która każdego dnia pokazuje jak piękny jest nasz świat. Przedtem było tak ze ten nasz świat mi dokuczał, a myśli własne w taki czy inny sposób nie służyły mi, wręcz straszyły i cofały przed tym co mogę w życiu osiągnąć.
Na dzień dzisiejszy, widzę przed sobą mapę każdego dnia i wiele dróg którymi można dojść z punktu A do punktu B. Jest moc która pomaga myśleć i analizować nawet w tych najcięższych momentach.
Będąc osobą emocjonalną za bardzo podchodziłam do życia właśnie w taki sposób – teraz do wielu rzeczy mam dystans i przez to więcej uśmiechu na twarzy. Potrafię też zauważyć ze prawie wszyscy zmagamy się z podobnymi problemami, przez to lepiej rozumiem reakcję drugiego człowieka. Uczę się też słuchać ludzi z takim właśnie dystansem – staram się słuchać z otwarta głową bez interpretacji, co daje mi czas na myślenie nad tym co słyszę i przez to jestem – lub staram się być-lepszym rozmówcą, koleżanką, przyjacielem.
Lecz co najważniejsze dla mnie ……………zauważyłam ze jestem!
Ktoś mądry kiedyś powiedział mi że „życie to pięć oddechów”, ja za nic nie chce ich zmarnować. Wiec kiedy jestem to jestem w jednym miejscu, staram się oddawać ludziom dobro które dostaję.
Dużo jeszcze pracy przede mną, ale patrzę na to z uśmiechem, bo mam Panią Agnieszkę i wiem ze będzie mi pomagać.
Zbigniew –
Dziękuje za przekazane informację, troszkę jestem w szoku, jak można tak trafnie opisać nieznanego człowieka. Przepraszam, że dopiero teraz odpisuje ale dość mocno wpadłem w wir pracy, jeśli chodzi o życie to rzeczywiście można powiedzieć z dnia na dzień jest coraz lepiej.
Pozdrawiam
Kasia –
Nie rozumiem w jaki sposób to wszystko się dzieje, ale zmiany są coraz bardziej widoczne.
Nie ciągle… bo i doły się trafiają… ale jakoś tak mi fajnie.
Jeśli tak dalej pójdzie to będę szczęśliwym człowiekiem.
Marian –
Droga Pani Agnieszko
Dzisiaj otrzymałem obraz – jest wspaniały wprost cudny. Anioł trzyma w rękach to czego najbardziej poszukuję od wielu lat – kamień filozofów. Ciągle gdy zbliżam się do niego to mi umykał – teraz już wiem że jest bardzo blisko.
Ten obraz to jest jakiś cud. Wielkie dzięki. Nigdy o Pani nie zapomnę.
Z pozdrowieniami i życzeniami owocnych natchnień anielskich.