Bardzo wielu z nas ma tak zwaną osobowość zależną. Oznacza ona, że nasza ocena samych siebie uzależniona zostaje od tego, co o nas powiedzą inni. Bez pozytywnej opinii nie jesteśmy wtedy w stanie zmienić zdania nas swój temat; stale to jacyś „oni” decydują, jak o sobie myślimy, odnosimy do siebie i jakie uczucia mamy do nas samych. Porównaniom z innymi, w domyśle „lepszymi”, nie ma końca; najczęściej inni są lepsi, są „ok”, a my nie; rzadziej zdarza się sytuacja przeciwna: plotkujemy o innych, żeby podnieść własną samoocenę; inni są wtedy gorsi, zasługujący na wykluczenie, a już na pewno z nimi nie chcemy mieć kontaktu. Jednak nieustannie przez porównywanie się chcąc-nie chcąc siłą rzeczy w niechcianym kontakcie jesteśmy; jest to w rzadkich przypadkach relacja wręcz trująca.
Bądź sobą! Jak się nie porównywać z innymi?
Jak przestać się nieustannie porównywać z otoczeniem? Nie jest to takie trudne: najlepiej zrobić w tym temacie plan działania i go wcielić w życie. Warto takie plany robić w szczególnym czasie, jak urlop, święta czy pobyt na zwolnieniu lekarskim, gdy nie mamy dużo obowiązków. Najpierw trzeba określić koniecznie „od kiedy” zaczynamy pracę nad sobą – niech to będzie na przykład najbliższy weekend. Postanów, że od wyjścia z pracy w piątek zapominasz na cały weekend o pracy, odkładasz telefon, tablet i w ogóle Internet i wyznacza godzinę „W” – wolności. Postanowienie trzeba zapisać: „od soboty, gdy się obudzę nie porównuję się więcej z nikim, choćby nie wiem, co się działo”. Mogą na zasadzie paradoksu zadziałać stare mechanizmy, np. pojawi się niepokój, trochę jak przy odstawianiu jakiegoś nałogu; ale to normalne – to czas oczyszczenia; potem zacznij prowadzić codzienne notatki, w których zapisujesz postępy w zwracaniu uwagi bardziej na siebie niż na otoczenie, choćby ci się wydawało, że twoim „obowiązkiem” jest czuwać nad innymi, kontrolować wszystko i stale się ‘mierzyć’ przez odniesienie do tego, co robią pozostali.
W miarę, jak będziesz robić notatki, które najlepiej redagować wieczorem, przebiegając cały dzień i przypomnieć sobie, czy i ile razy dziś się porównałaś z innymi kobietami; „ona ma sukienkę od Prady, a ja nie”; „wiesz, jej mąż to taki super, a mój…szkoda gadać”; „on ma subaru, ja muszę mieć toyotę”. Takich porównań mogą być dziesiątki – dotyczyć tego, kim jesteś, jaki masz zawód, co posiadasz, ile masz pieniędzy, a nawet mierzonego ciągle obsesyjnie poziomu IQ; często za porównywaniem się z innymi kryje się zazdrość i czasami zawiść, że nie jestem taki zdolny, że nie tak przystojny i zdrowy, albo atrakcyjny, jak znany piosenkarz czy aktor. Porównania z innymi w górę ukazują często maskowany perfekcjonizm – chcemy być nie tylko tak dobrzy w czymś, jak XY, ale na dodatek lepsi, a w ogóle to najlepsi z najlepszych i pierwsi z pierwszych we wszystkim. Perfekcjonizm może być nawet stałą składową naszego charakteru codziennego i bardzo utrudniać życie: skoro nie mogę być takim muzykiem jak Bohlen, to lepiej w ogóle nie być muzykiem; skoro nie mogę być taka piękna, jak XX, to w ogóle przestanę dbać o siebie. Kryje się za tym myślenie „wszystko albo nic”: jeśli nie mogę być najlepszy, to lepiej w ogóle z czegoś zrezygnować. A stąd już blisko do stopniowego wycofywania się z życia publicznego, towarzyskiego, a nawet ograniczenie kontaktów z najbliższymi. Najcięższą, ale najważniejszą pracą na świecie jest praca nad sobą. Coś w tym jest.
Piotr (zweryfikowany) –
Trafność Pani diagnozy na podstawie zdjęcia jest zadziwiająca.
Jestem pod ogromnym wrażeniem.
Magdalena –
Kiedy człowiek jest szczęśliwszy, to inni także to dostrzegają.
To co najbardziej zmieniło się już od momentu sesji z Panią Agnieszką Orzechowską to ogromna poprawa mojego ogólnego samopoczucia, podejścia do życia, postrzegania samej siebie. Umiem cieszyć się z każdego dnia. Jestem stale uśmiechnięta — w pracy pytają jakie dopalacze biorę :).
Staram się nie przejmować drobnymi niepowodzeniami. Realizuję swoje marzenia i otwarcie mówię, że jestem dumna z tego czego w ostatnim czasie dokonałam – nigdy wcześniej nie powtarzałam sobie tego, teraz często. Powoli także staję się pewniejsza siebie (jako pełniąca obowiązki dyrektora potrafię przeprowadzić trudną rozmowę z pracownikami, bez uszczerbku dla własnego samopoczucia).
Wiele rzeczy się pozmieniało na lepsze.
Mariusz –
Mama powiedziała że czuje się lepiej i że nie może się doczekać kolejnej sesji, musiała Pani włożyć w to dużo energii, dziękujemy.
Katarzyna (zweryfikowany) –
Terapia z Panią Agnieszką Orzechowską dała mi siłę, która każdego dnia pokazuje jak piękny jest nasz świat. Przedtem było tak ze ten nasz świat mi dokuczał, a myśli własne w taki czy inny sposób nie służyły mi, wręcz straszyły i cofały przed tym co mogę w życiu osiągnąć.
Na dzień dzisiejszy, widzę przed sobą mapę każdego dnia i wiele dróg którymi można dojść z punktu A do punktu B. Jest moc która pomaga myśleć i analizować nawet w tych najcięższych momentach.
Będąc osobą emocjonalną za bardzo podchodziłam do życia właśnie w taki sposób – teraz do wielu rzeczy mam dystans i przez to więcej uśmiechu na twarzy. Potrafię też zauważyć ze prawie wszyscy zmagamy się z podobnymi problemami, przez to lepiej rozumiem reakcję drugiego człowieka. Uczę się też słuchać ludzi z takim właśnie dystansem – staram się słuchać z otwarta głową bez interpretacji, co daje mi czas na myślenie nad tym co słyszę i przez to jestem – lub staram się być-lepszym rozmówcą, koleżanką, przyjacielem.
Lecz co najważniejsze dla mnie ……………zauważyłam ze jestem!
Ktoś mądry kiedyś powiedział mi że „życie to pięć oddechów”, ja za nic nie chce ich zmarnować. Wiec kiedy jestem to jestem w jednym miejscu, staram się oddawać ludziom dobro które dostaję.
Dużo jeszcze pracy przede mną, ale patrzę na to z uśmiechem, bo mam Panią Agnieszkę i wiem ze będzie mi pomagać.
Zbigniew –
Dziękuje za przekazane informację, troszkę jestem w szoku, jak można tak trafnie opisać nieznanego człowieka. Przepraszam, że dopiero teraz odpisuje ale dość mocno wpadłem w wir pracy, jeśli chodzi o życie to rzeczywiście można powiedzieć z dnia na dzień jest coraz lepiej.
Pozdrawiam
Kasia –
Nie rozumiem w jaki sposób to wszystko się dzieje, ale zmiany są coraz bardziej widoczne.
Nie ciągle… bo i doły się trafiają… ale jakoś tak mi fajnie.
Jeśli tak dalej pójdzie to będę szczęśliwym człowiekiem.
Marian –
Droga Pani Agnieszko
Dzisiaj otrzymałem obraz – jest wspaniały wprost cudny. Anioł trzyma w rękach to czego najbardziej poszukuję od wielu lat – kamień filozofów. Ciągle gdy zbliżam się do niego to mi umykał – teraz już wiem że jest bardzo blisko.
Ten obraz to jest jakiś cud. Wielkie dzięki. Nigdy o Pani nie zapomnę.
Z pozdrowieniami i życzeniami owocnych natchnień anielskich.