Problematyka stawiania granic w życiu potocznie określana jest jako “bycie asertywnym”.
Życie bez granic zamienia się w chaos. W przyrodzie występują naturalne granice, począwszy od świata minerałów (złoto nie jest miedzią), aż po ciało ludzkie, które choć przez zmysły ma kontakt z otoczeniem, to jednak stanowi osobną, zamkniętą całość.
Stawianie granic: dlaczego warto
Ludzie, którzy nie umieją wytyczyć granic “ja:nie-ja” biorą najczęściej na siebie obowiązki wszystkich innych. Kobiety poświęcają całą uwagę dzieciom, nawet już dorosłym, zaniedbując siebie i własny rozwój; mężczyźni “bez granic” ulegają złemu towarzystwu, dając się w skrajnych przypadkach wciągnąć w podejrzany pół-światek, a jeśli nawet nie, to również w firmie biorą na siebie obowiązki, które powinny być rozłożone po równo między pozostałą załogę czy zespół. Ktoś, kto nie umie mówić “nie”, zawsze jest “do usług”, zawsze gotowy pomagać, nawet kosztem nie tylko wolnego czasu i rozwoju osobistego, ale kosztem zdrowia, a nawet życia.
Granice dziś w świecie pękają – jedne narody służą wszystkim innym, zaciera się granica między życiem zawodowym a prywatnym (“work-life balance”), ponieważ multimedia i satelitarna łączność całodobowa sprawiają, że można pracować cały czas i wszędzie, gdzie aktualnie jesteśmy. W ten sposób urlop czy wakacje przestają nimi być i w sumie pracownik jest stale on-line, zaniedbując rodzinę, znajomych, ponieważ obawia się podświadomie, że bez niego firma upadnie, nie poradzi sobie. Kryje się za tym mocne rojenie o własnej wyjątkowości, wręcz – byciu niezastąpionym, a wynika paradoksalnie z niedowartościowania i bardzo niskiej, wręcz zerowej samooceny. Ktoś, kto jest bez granic może wpaść w hipochondrię, czuć się “pępkiem świata”, albo mieć nieustanne skrupuły, że “czegoś nie zrobił, jak trzeba”, czując się nadodpowiedzialnym. Ludzie z poczuciem nadodpowiedzialności chcą w ten sposób “wkupić się” w grę społeczną, która polega w dużej mierze na dzieleniu obowiązków, wynikających z pisanej albo nie umowy społecznej. Jednak ludzie z wyjątkowo mocnymi skrupułami mogą padać ofiarą wyzysku i żerowania na ich poczuciu, że odmawiając zrobienia czegoś, robią coś złego.
Nie ma bowiem nic złego w odmawianiu, zwłaszcza jeśli odmawiam uczestniczenia w czymś złym. Ale nawet, gdy ktoś prosi o coś dobrego, a ja musiałbym poświęcić zbyt dużo energii, zdrowia albo czasu wolnego, mam prawo bez żadnych skrupułów odmówić. Nie jest to łatwe, bo powiedzieć komuś “to nie moja sprawa” dziś jest niemile widziane. W cenie są wszelkie bezpłatne prace społeczne, jak wieczne staże, praktyki czy niekończące się wolontariaty. Jednak odbywa się to zazwyczaj zbyt dużym kosztem, a po latach odzywa w chorobach nerwowych, albo psychosomatycznych. Dyrektorska nerwica, polegająca na pragnieniu kontrolowania wszystkiego i bycia wszędzie, jest tego najlepszym przykładem.
Nie ma ludzi niezastąpionych. Na szczęście. Bo można spokojnie powiedzieć sobie, że wcale nic złego nie robię, gdy stawiam wyraźne granice wokół siebie i domagam się ich respektowania, jednocześnie nie naruszając granic innych osób. Naprawdę nie ma w tym nic złego.
Stawianie granic
Piotr (zweryfikowany) –
Trafność Pani diagnozy na podstawie zdjęcia jest zadziwiająca.
Jestem pod ogromnym wrażeniem.
Magdalena –
Kiedy człowiek jest szczęśliwszy, to inni także to dostrzegają.
To co najbardziej zmieniło się już od momentu sesji z Panią Agnieszką Orzechowską to ogromna poprawa mojego ogólnego samopoczucia, podejścia do życia, postrzegania samej siebie. Umiem cieszyć się z każdego dnia. Jestem stale uśmiechnięta — w pracy pytają jakie dopalacze biorę :).
Staram się nie przejmować drobnymi niepowodzeniami. Realizuję swoje marzenia i otwarcie mówię, że jestem dumna z tego czego w ostatnim czasie dokonałam – nigdy wcześniej nie powtarzałam sobie tego, teraz często. Powoli także staję się pewniejsza siebie (jako pełniąca obowiązki dyrektora potrafię przeprowadzić trudną rozmowę z pracownikami, bez uszczerbku dla własnego samopoczucia).
Wiele rzeczy się pozmieniało na lepsze.
Mariusz –
Mama powiedziała że czuje się lepiej i że nie może się doczekać kolejnej sesji, musiała Pani włożyć w to dużo energii, dziękujemy.
Katarzyna (zweryfikowany) –
Terapia z Panią Agnieszką Orzechowską dała mi siłę, która każdego dnia pokazuje jak piękny jest nasz świat. Przedtem było tak ze ten nasz świat mi dokuczał, a myśli własne w taki czy inny sposób nie służyły mi, wręcz straszyły i cofały przed tym co mogę w życiu osiągnąć.
Na dzień dzisiejszy, widzę przed sobą mapę każdego dnia i wiele dróg którymi można dojść z punktu A do punktu B. Jest moc która pomaga myśleć i analizować nawet w tych najcięższych momentach.
Będąc osobą emocjonalną za bardzo podchodziłam do życia właśnie w taki sposób – teraz do wielu rzeczy mam dystans i przez to więcej uśmiechu na twarzy. Potrafię też zauważyć ze prawie wszyscy zmagamy się z podobnymi problemami, przez to lepiej rozumiem reakcję drugiego człowieka. Uczę się też słuchać ludzi z takim właśnie dystansem – staram się słuchać z otwarta głową bez interpretacji, co daje mi czas na myślenie nad tym co słyszę i przez to jestem – lub staram się być-lepszym rozmówcą, koleżanką, przyjacielem.
Lecz co najważniejsze dla mnie ……………zauważyłam ze jestem!
Ktoś mądry kiedyś powiedział mi że „życie to pięć oddechów”, ja za nic nie chce ich zmarnować. Wiec kiedy jestem to jestem w jednym miejscu, staram się oddawać ludziom dobro które dostaję.
Dużo jeszcze pracy przede mną, ale patrzę na to z uśmiechem, bo mam Panią Agnieszkę i wiem ze będzie mi pomagać.
Zbigniew –
Dziękuje za przekazane informację, troszkę jestem w szoku, jak można tak trafnie opisać nieznanego człowieka. Przepraszam, że dopiero teraz odpisuje ale dość mocno wpadłem w wir pracy, jeśli chodzi o życie to rzeczywiście można powiedzieć z dnia na dzień jest coraz lepiej.
Pozdrawiam
Kasia –
Nie rozumiem w jaki sposób to wszystko się dzieje, ale zmiany są coraz bardziej widoczne.
Nie ciągle… bo i doły się trafiają… ale jakoś tak mi fajnie.
Jeśli tak dalej pójdzie to będę szczęśliwym człowiekiem.
Marian –
Droga Pani Agnieszko
Dzisiaj otrzymałem obraz – jest wspaniały wprost cudny. Anioł trzyma w rękach to czego najbardziej poszukuję od wielu lat – kamień filozofów. Ciągle gdy zbliżam się do niego to mi umykał – teraz już wiem że jest bardzo blisko.
Ten obraz to jest jakiś cud. Wielkie dzięki. Nigdy o Pani nie zapomnę.
Z pozdrowieniami i życzeniami owocnych natchnień anielskich.